Κορυφή Αχλάτ Τσαλ...Το μικρό Everest της Ξάνθης.
- Georgiadis Vasilis
- Μία εικόνα - χίλιες λέξεις.
Πως συνδέεται, το Τσαλ της Ξάνθης, το Έβερεστ και οι δύο Ελληνικές αποστολές που βρίσκοταν στο ψηλότερο βουνό του πλανήτη μας, πριν λίγες μέρες? Ρίξτε μια ματιά και θα καταλάβετε...
Κάθε εικόνα που έχουμε είτε στο μυαλό μας, είτε την βλέπουμε ζωντανά, είτε σε φωτογραφία μας πηγαίνει πίσω στις ρίζες μας, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα, στην παιδική μας ηλικία. Αυτή η ηλικία είναι που καθορίζει το ποιοί θα γίνουμε και το τι θα κάνουμε αργότερα ανάλογα με τα βιώματά μας, αυτά που προέρχονται από την οικογένειά μας αλλά και αυτά του περίγυρού μας. Ερωτήσεις όπως:
- Τι είναι αυτό?
- Πως λέγεται?
- Πως μπορεί να πάει κάποιος εκεί?
Είναι κάποιες από τις ερωτήσεις κλειδιά για την μετέπειτα εξέλιξή μας.
Τέλη δεκαετίας του 70 (θαρρώ το 1978 - 1979 που μόλις είχαμε πάρει για πρώτη φορά αυτοκίνητο ως οικογένεια Γεωργιάδη, ότι ήταν)...
- Μπαμπά τι είναι αυτό εκεί σαν πυραμίδα?
- Βουνό Βασίλη...
- Και πως λέγεται?
- Τσαλ νομίζω...
- Μπορούμε να ανέβουμε κάποια μέρα?
- Να βρούμε το μονοπάτι και θα πάμε...
- Και τι είναι μονοπάτι?
- Είναι ένας μικρός δρόμος που περνάει μέσα από βουνοπλαγιές και δάση και τον περπατάς μόνο με τα πόδια σου...
Περνούσαν τα χρόνια και φυσικά δεν καταφέραμε να πάμε διότι τα ενδιαφέροντά μας ως παιδιά, ήταν διαφορετικά. Πάντως απέναντι από το μπαλκόνι μας φαινόταν ένα βουνό με την ονομασία "Αβγό" και οι γονείς μου πάντα με ξυπνούσαν νωρίτερα διότι ήξεραν ότι θα κολλούσα την μύτη στο παράθυρο, θα κρατούσα την φλυτζάνα και θα έκανα κανένα 10λεπτο για να πιω το γάλα που είχε μέσα, χαζεύοντας το συγκεκριμένο βουνό. Ήταν το πρώτο σημάδι ότι κάτι συνέβαινε με αυτά που λεγόταν βουνά, Αβγά, Τσάλια κλπ...
Τελικά αρκετά χρόνια αργότερα κάπου ανάμεσα στο 1988 - 1989 κατάφερα να ανέβω σε αυτό το πανέμορφο και επιβλητικό βουνό που ονομάζεται Τσαλ και μάλιστα μόνος και μάλιστα από το μονοπάτι. Έκανα αρκετές ώρες για να ανέβω, θυμάμαι είχα φύγει από το σπίτι κατά τις 08.00 και έφτασα στην κορυφή κατά τις 13.00. Στην επιστροφή έκανα την μαγκιά και ακολούθησα τον αγροτικό δρόμο που υπάρχει ακόμη και σήμερα από την πίσω πλευρά του βουνού, νομίζοντας ότι θα κατέβω γρηγορότερα αλλά δυστυχώς απογοητεύτηκα από αυτή μου την απόφαση καθότι τελικά έφτασα στο Λυκοδρόμιο (18 χιλιόμετρα μακρυά από την Ξάνθη) και ήταν ήδη 4 το μεσημέρι (βράδυαζε και νωρίς διότι αν θυμάμαι καλά ήτανε Νοέμβριος) και εκείνη την εποχή κινητά δεν υπήρχαν ακόμη (ωραίες, αξέχαστες εποχές). Για καλή μου τύχη ευτυχώς έκανα ώτο στοπ και σταμάτησε ένα φορτηγό που κουβαλούσε ξύλα από το βουνό και με κατέβασε στην πόλη. Ακόμη πάντως και μέχρι σήμερα δεν μπορώ να ξεχάσω αυτό το αίσθημα ικανοποίησης και αυτήν την γλυκιά κούραση που είχα. Νομίζω είναι νόμος: Όσο πιο πολύ κουράζεσαι και τρέχει η αδρεναλίνη, τόσο πιο ωραίες αναμνήσεις κρατάς στο μυαλό σου τελικά και επιθυμείς την επανάληψη.
Μια επανάληψη η οποία ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα. Είχα ακούσει εν τω μεταξύ ότι υπήρχε στην πόλη μας ένας πολύ δυνατός ορειβάτης ονόματι Αλέξανδρος Μπουγιουκλού με τον οποίο είχαμε γνωριστεί ενδιάμεσα και μαζί με έναν κοινό, πολύ καλό φίλο τον Νίκο τον Καρακάση κάναμε την πρώτη μας (δεύτερη για μένα) κοινή ανάβαση στο Τσαλ. Περιττό να σας πω ότι όλη η διαδρομή ήταν μια ανατριχίλα διότι έγινε και από την πιο δύσκολη πλευρά, αυτήν του Γέρακα από την κόψη του Ν. Σουμάδη. Πως γουργουρίζουν οι γάτες όταν είναι ευχαριστημένες, έτσι έκανα και γω στο τέλος της ημέρας και λόγω της πορείας και λόγω της παρέας και κυρίως λόγω της ευχαρίστησης που πρόσφερε η διαδρομή από άποψη δυσκολίας.
Από το 1994 και μετά που βρήκα τον δρόμο μου (μετά την πρώτη επίσκεψή μου στον Όλυμπο) οι αναβάσεις στο βουνό ήταν συχνές (φυσικά όχι μόνο σε αυτό αλλά και σε πολλά άλλα ανά την Ελλάδα). Το Τσαλ όμως ήταν και θα είναι "το βουνό των βουνών" εδώ στην περιοχή μας και θα μου προκαλεί πάντα δέος η κάθε του ανάβαση.
Αργότερα όταν βρήκα και την σωστή σύντροφο Πορφυλλίδου Ιωάννα η οποία έχει πάνω κάτω τα ίδια μυαλά με τα δικά μου και αποφασίσαμε να κάνουμε το σπιτικό μας στην σκιά αυτού του υπέροχου βουνού, κόντευε να τρελαθώ από αυτό το "χτύπημα της μοίρας". Έχουμε φτάσει σήμερα να έχουμε τα σκυλιά μας, τα γατιά μας τα αγριοπερίστερά μας, τα αηδόνια μας τα οποία κελαηδούν βραδιάτικα για εμάς, τους κότσυφές μας, τους Μαύρους πελαργούς μας, α ξέχασα τα δυο παιδιά μας και κάθε πρωί που πάω να ανοίξω το κοτέτσι σηκώνω λίγο το κεφάλι μου όταν επιστρέφω και βλέπω αυτήν την εικόνα. Σίγουρα δεν έχω παράθυρο να κολλήσω την μύτη αυτή την φορά, αλλά νομίζω ότι έχουν κολλήσει τα μυαλά μου βλέποντας την ραχοκοκαλιά και την κορυφή του Τσαλ να με κοιτάει και να την κοιτάω κάθε πρωί, χειμώνα - καλοκαίρι. Είναι ένας μεγάλος έρωτας και στο μυαλό μου φαντάζει πλέον σαν μια μικρογραφία του Έβερεστ.
Οι Νεπαλέζικες προσευχές τις οποίες μας έφερε ο Μαγγίτσης Νίκος και ο Ράιος Γιώργος κατευθείαν από τα Ιμαλάια ανεμίζουν και εδώ στον Γέρακα στην σκιά του Τσαλ μεταφέροντας την αγάπη μας που έχουμε πλέον σαν οικογένεια για τα βουνά αλλά και την ελπίδα πως κάποια στιγμή πριν αφήσουμε αυτόν τον μάταιο κόσμο θα καταφέρουμε να επισκεφθούμε την χώρα των Σέρπας με σκοπό να πάρουμε λίγο "μάτι" το ψηλότερο βουνό του πλανήτη μας. Όπως συνηθίζουμε να λέμε... είναι σαν να το παίζουμε οι καλύτεροι και οι πιο τέλειοι Χριστιανοί πάνω στον πλανήτη, χωρίς να έχουμε πάει ποτέ στην εκκλησία. Γίνεται αυτό??????????????
Πάντως αυτές τις μέρες τα μυαλά μας είναι έτσι κι αλλιώς στο ψηλότερο βουνό του πλανήτη μας, το Έβερεστ διότι υπήρχαν 2 Ελληνικές αποστολές που προσπάθησαν να ανέβουν στην κορυφή. Η πρώτη η οποία αποτελείται από τον Συκάρη Αντώνιο και τον Ευμορφίδη Μιχάλη οι οποίοι στις 22 Μαίου κατάφεραν και ανέβηκαν στην κορυφή αλλά και την Τσακαλδήμη Κική η οποία μαζί με τον Ινδό αρχηγό της αποστολής έφτασαν λίγα μέτρα κάτω από την κορυφή.
Τώρα τι σχέση έχουν όλοι αυτοί με εμάς και γιατί τους αναφέρουμε?
1η Αποστολή...
- Συκάρης Αντώνης: Φίλοι με τον Αλέξανδρο Μπουγιουκλού οι οποίοι κατά την δεκαετία του 90 αλώνιζαν μαζί στα βουνά του εξωτερικού και κυρίως των Ιμαλαίων.
- Ευμορφίδης Μιχάλης: Ένας από τους ιδρυτές της Cocomat που έχει ένα από τα εργοστάσιά της στην Ξάνθη και μαζί με την οικογένειά του ήταν μόνιμοι κάτοικοι της πόλης μας για αρκετά χρόνια.
Σίγουρα και οι δύο κάποια στιγμή ανέβηκαν στο Τσαλ, το δικό μας Έβερεστ και δεν αποκλείεται να το έβλεπαν και οι ίδιοι κάποια στιγμή, κάπως έτσι.
2η Αποστολή...
Κάποια στιγμή τον Οκτώβριο του 2015 και η Κική και ο Satyabrata Dam εμφανίστηκαν στην περιοχή του Λειβαδίτη και μάλιστα διανυκτέρευσαν στην ταβέρνα του Καππαδόκα με σκοπό την επόμενη μέρα και μετά από ένα ωραίο πρωινό, να ξεκινήσουν για την κορυφή του Γυφτόκαστρου, πράγμα που έκαναν με επιτυχία.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Μπορεί να μην τους γνωρίζουμε προσωπικά αλλά κάποια στιγμή τα χνώτα μας και τα πατήματά μας... βρέθηκαν στα ίδια μονοπάτια και στις ίδιες αγαπημένες κορυφές, πράγμα που αποτελεί μεγάλη τιμή για εμάς. Μακάρι να βρεθούμε και εμείς κάποια στιγμή εκεί που βρίσκονται αυτοί τώρα.
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΣΑΣ... ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ!!!
Σίγουρα όσο πιο μεγάλο είναι ένα βουνό, τόσο πιο μεγάλος και ο "μύθος" και το μυστήριο που το συνοδεύει. Σκεφτείτε τι γίνεται λοιπόν όταν μιλάμε για το Everest. Εμείς πάντως έχουμε καταφέρει και ζούμε στην σκιά του Ξανθιώτικου "Γίγαντα" και έχουμε προσαρμόσει την ζωή μας γύρω από τα "θέλω", του συγκεκριμένου βουνού και της περιοχής. Και δεν το έχουμε μετανιώσει, ούτε εμείς ούτε και τα παιδιά μας και κυρίως αυτά διότι μαθαίνουν από μικρή ηλικία να σέβονται και να συμβιβάζονται με τα "μικρά". Εξάλλου όπως λέει και ο σοφός λαός μας πρέπει να ξεκινήσεις από τα χαμηλά και ταπεινά, για να έχεις ελπίδες να "αναρριχηθείς" στην ζωή και να προχωρήσεις με σωστές βάσεις.
