Το 1944 κάηκε το χωριό του Λειβαδίτη από τους Βούλγαρους. Δεν ήταν όμως η πρώτη φορά που γινόταν κάτι τέτοιο.

      Μια μέρα, το 1944, η συχωρεμένη γιαγιά μου, άρχισε να φωνάζει σε βοήθεια τον κόσμο. Κανείς δεν αποκρινόταν όμως γιατί οι Βούλγαροι είχαν βάλει φωτιά τα σπίτια μας και ο καθένας ασχολιόταν με το βίος του. Στα σπίτια τότε από κάτω, ήταν ο στάβλος και από πάνω το σπίτι όπου μέναμε. Εκείνη την εποχή τα ζώα ήταν η περιουσία της κάθε οικογένειας. Έτσι η γιαγιά μου είδε και απόειδε και όρμηξε στον στάβλο ενώ καιγόταν, άνοιξε τις πόρτες και σώθηκαν έτσι αρκετά από τα ζώα που είχαμε τότε.

      Μετά από αυτό το γεγονός κατεβήκαμε κάτω στην Ξάνθη και επιχειρήσαμε το 1946 να ξανά ανέβουμε, αλλά το χωριό ήταν κατειλημμένο από τους αντάρτες.

      Τελικά ανεβήκαμε, όπως όλος ο κόσμος, το 1961.