Ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο μας χάρισαν τα παιδιά που συμμετείχαν στη δράση μας που πραγματοποιήθηκε στις 27 και 28 Ιανουαρίου 2024. Είναι μεγάλη η χαρά μας για αυτή την απρόσμενη συμμετοχή και αυτός είναι ο λόγος που μας οδηγεί να ξεκινήσουμε την περιγραφή των όσων έγιναν αυτό διήμερο με την εκ των προτέρων εξωτερίκευση των συναισθημάτων και απόψεων μας σχετικά με τα όσα ζήσαμε.
Ως σκέψη από την αρχή είμασταν επιφυλακτικοί όχι όσον αφορά αν θα τα καταφέρναμε με τις δράσεις αλλά κυρίως αν θα υπήρχαν συμμετοχές παιδιών, αν θα υπήρχαν γονείς που θα εμπιστευόταν τα παιδιά τους σε δύο ανθρώπους που το μόνο που ήξεραν γι αυτούς ήταν μόνο τα ονόματά τους Γιάννα και Βασίλης και ότι φαίνονταν ως διοργανωτές της συγκεκριμένης δράσης. Αυτό που μας ανησυχούσε επομένως ήταν αν θα κερδίζαμε την εμπιστοσύνη τους λαμβάνοντας υπόψιν το πόσο δύσκολες και εύθραυστες είναι οι εποχές που ζούμε όχι μόνο για τα παιδιά αλλά ακόμη και για εμάς ως ενήλικες.
Και όμως όσο περνούσε ο καιρός και πλησίαζαν οι μέρες τα τηλέφωνα άρχισαν να χτυπούν, στην αρχή για πληροφορίες και στη συνέχεια για κράτηση θέσεων. Ήταν απίστευτο αυτό που ζούσαμε. Σίγουρα οι θέσεις δεν ήταν πολλές (μόλις 9) αλλά αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να βρεθούν και οι ανάλογοι τολμηροί γονείς που θα έβλεπαν ότι είναι ευκαιρία για τα παιδιά τους να συμμετέχουν σε μια τέτοια δράση. Και βρέθηκαν οι γονείς και τους ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΘΕΡΜΟΤΑΤΑ γι αυτή τους την απόφαση και ως ανταπόδωση από τη δική μας τη μεριά, θεωρήσαμε ότι έπρεπε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, έτσι ώστε τα παιδιά που θα συμμετείχαν να έφευγαν με τις καλύτερες των αναμνήσεων στα σπίτια τους κατά την επιστροφή τους.
Σε συζητήσεις που είχαμε με την υπεύθυνη του προγράμματος Πορφυλλίδου Ιωάννα η οποία ως Δασοπόνος και πιστοποιημένη Συνοδός Βουνού είχε αναλάβει την επιτυχημένη πραγματοποίηση ολόκληρης της δράσης είχαμε βάλει ως στόχο τα παιδιά να έχουν μια πρώτη γνωριμία με το βουνό και στη ζωή σε αυτό. Να μάθουν να σέβονται το Φυσικό Περιβάλλον, να μάθουν πως να το κρατούν καθαρό, να μάθουν ότι είναι παιδιά της Φύσης και όχι εχθροί της και στη συνέχεια να δείξουμε πως να περπατάνε σε μονοπάτι, πως να προσανατολίζονται, πως να διαβάζουν χάρτη και πως να σέβονται τους συνοδοιπόρους τους. Και το καλύτερο από όλα θα ήταν αυτό να το ζουν μέσα σε ένα έτος και τις 4 εποχές για να καταλάβουν από μόνα τους τι προσφέρει στον άνθρωπο η κάθε εποχή, την εναλλαγή του τοπίου μέσα από το οποίο μπορούν να καταλάβουν άμεσα ότι ακόμη και τα δέντρα και τα φυτά είναι ζωντανοί οργανισμοί που ζουν, αναπνέουν, μεγαλώνουν και επομένως πρέπει να τα σεβόμαστε όπως τον συνάνθρωπό μας.
Μερικές φορές κάποια πράγματα που τα βλέπουμε καθημερινά και τα θεωρούμε δεδομένα δεν είμαστε σε θέση να τα αξιολογήσουμε σωστά. Με γνώμονα λοιπόν όσα όλα προαναφέραμε και λαμβάνοντας υπόψιν και το γνωμικό “Ότι όσο υπάρχουν παιδιά, υπάρχει και ελπίδα” τα συνδυάσαμε και καταφέραμε και δημιουργήσαμε αυτήν εδώ τη δράση των 4 επεισοδίων (όσες και οι εποχές) τα οποία αν καταφέρουν τα παιδιά να τα παρακολουθήσουν και τα τέσσερα θα ανταμειφθούν με το δίπλωμα του αρχάριου πεζοπόρου. Παρακολουθώντας δηλαδή και τις 4 αυτές δράσεις το κάθε παιδί θα καταφέρει μέσα από διαδραστική εκπαίδευση αλλά και εμπειρία πάνω στο πεδίο να μάθει τις βασικές αρχές της ορειβασίας έτσι ώστε αν αργότερα θελήσει να προχωρήσει σε μεγαλύτερα στάδια να είναι έτοιμο έχοντας μέσα του τις σωστές αρχές οι οποίες θα του έχουν ήδη γίνει βίωμα.
ΣΑΒΒΑΤΟ 27 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024:
Το ραντεβού μας δόθηκε στις 09.00 το πρωί στο πάρκινγκ της καφετέριας Ξανθίππη. Πρόσωπα λίγο σφιγμένα και γεμάτα αγωνία και από τους γονείς και από τα παιδιά. Οι μεν πρώτοι σκεφτόταν αν θα τα καταφέρουν τα παιδιά τους να βγάλουν όλο το διήμερο και αν αξίζει όντως το πρόγραμμα ενώ τα παιδιά έλεγαν “ωχ που πάμε, πότε θα γυρίσουμε”. Η Μαρία, η Λεονώρα, η Ειρήνη, η Δανάη, η Λυδία, η Αγγελική, η Μαριαλένα, η Δέσποινα, ο Λάζαρος και ο Στέργιος από την Ξάνθη και ο Τάσος από την Κομοτηνή (η Δέσποινα και ο Στέργιος είναι τα δικά μας παιδιά και ήταν εκτός των 9 θέσεων που θέλαμε να συμπληρώσουμε) αποτελούσαν την ομαδούλα των παιδιών που φάνηκαν τολμηρά και μας ακολούθησαν σε αυτή την πρώτη δράση. Ξεκινήσαμε με τα οχήματα της εταιρείας μας στις 09.15 με πρώτη στάση το χωριό του Καρυόφυτου και τον Ξενώνα “Κάρυον” του Σερεφιά Διαμαντή!!! Οι υπεύθυνοι του ξενώνα μας υποδέχθηκαν με ενθουσιασμό και αφού μας μίλησαν για το χωριό και την επιχείρησή τους μας κέρασαν από ένα γλυκάκι και χυμό. Η επίσκεψη έγινε για να γνωρίσουν τα παιδιά και ένα από τα χωριά του Νομού μας αλλά και να πηγαίνουμε σιγά σιγά για να μη ζαλιστεί κάποιο από αυτά!!!
Επόμενη στάση και τελικός προορισμός, ο οικισμός του Λειβαδίτη. Το παλιό σχολείο του χωριού το οποίο έχει μετατραπεί σε καταφύγιο και το διαχειρίζεται ο Φυσιολατρικός Πολιτιστικός Σύλλογος του ομώνυμου χωριού. Σε αυτόν τον χώρο θα εκτυλισσόταν όλο το πρόγραμμα του διημέρου. Με το που φτάσαμε λοιπόν υπήρχε ελεύθερος χρόνος για να τακτοποιηθούν τα παιδιά στο καταφύγιο και στη συνέχεια να γνωρίσουν το χωριό στο οποίο υπήρχε ακόμη χιόνι. Έτσι ξεκίνησαν μια περιήγηση στους δρόμους και στις χιονισμένες πλαγιές του χωριού που τους έμεινε θέλουμε να πιστεύουμε αξέχαστη.
Εν τω μεταξύ μαζί με τη Γιάννα ήδη είχαμε αρχίσει να ετοιμάζουμε το μεσημεριανό μενού έτσι ώστε μόλις ερχόταν τα παιδιά να ήμασταν έτοιμοι για να ξεκινήσει το γεύμα. Το σκεπτικό μας ήταν όλοι να συμμετέχουν σε όλα. Έτσι αφού γύρισαν ενθουσιασμένα από την εντυπωσιακή αυτή βόλτα τους και ζεστάθηκαν στο τζάκι που έκαιγε από το πρωί, βοήθησαν στο να στρώσουμε το τραπέζι και να σερβίρουμε τα κρέατα που μόλις είχαμε ψήσει στη ψησταριά του καταφυγίου.
Ήταν πολύ ωραίο να ακούγονται όλη την ημέρα παιδικές, ενθουσιασμένες φωνές. Ποδοβολητό συνεχόμενο, ανέβα κατέβα από το χώρο του ύπνου στην τραπεζαρία και γενικότερα το καταφύγιο να είναι μέσα στις φωνές και τον ενθουσιασμό. Φυσικά δεν μπορεί να αντέξει κάποιος ενήλικας πολλές ώρες μια τέτοια κατάσταση οπότε μόλις θέλαμε λίγο να ξεκουραστούμε από όλη αυτή την αθώα παιδική τρέλα τους κάναμε κάποια δράση. Φυσικά εδώ πρέπει να πούμε ότι είχαμε στο μυαλό μας να κάνουμε πολλά πράγματα αλλά ο καιρός ήταν αυτός που θα μας έδειχνε τι θα μπορούσαμε να πραγματοποιήσουμε τελικά από όλα αυτά καθότι όταν φτάσαμε είχε αρχίσει να χιονίζει, μετά έβγαλε ήλιο και μετά ξανά συννέφιασε και η θερμοκρασία άγγιξε το βράδυ τους -10 ενώ κατά τη διάρκεια της ημέρας δεν ξεπέρασε τους δύο βαθμούς κελσίου πάνω από το μηδέν.
Λίγο πριν βραδιάσει λοιπόν και για να ηρεμήσουμε λίγο την κατάσταση βγήκαμε όλοι έξω και κάναμε επίδειξη του πως στήνεται ένα ορειβατικό αντίσκηνο, είπαμε για το ποιες είναι οι διαφορές ενός τεχνικού από έναν πουπουλένιο υπνόσακο και δείξαμε τι είναι η θήκη bivy την οποία πολλοί ορειβάτες χρησιμοποιούν κατά την παραμονή τους σε βουνό και την αναγκαστική διανυκτέρευση τους έξω σε παγωμένο πεδίο.
Από εκεί και πέρα οι ώρες περιελάμβαναν επιτραπέζια παιχνίδια, σοκολάτα ρόφημα το απογευματάκι, τραγούδια με γκάιντα και πίτσα το βράδυ στην οποία όσοι είχαν διάθεση βοήθησαν την Γιάννα για να την φτιάξει και όσοι είχαν όρεξη βοήθησαν εμένα για να την φάμε. Κάποια στιγμή μάλιστα είδαμε στην τηλεόραση την ταινία που γυρίσαμε το καλοκαίρι του 2020 με θέμα τη διάσχιση που κάνουμε κάθε χρόνο στον Νομό Ξάνθης για να αρχίσουμε σιγά σιγά να τους βάζουμε στο νόημα του συγκεκριμένου προγράμματος.
Ένα από τα θετικά της όλης ημέρας ήταν ότι τα παιδιά ήταν υπάκουα και ότι τους λέγαμε το έκαναν και έτσι όταν ήρθε η ώρα για ύπνο και λόγω της κούρασης που είχαν δεν δυσκολευτήκαμε να τα πείσουμε και ευτυχώς μέχρι τις 23.30 είχαμε κοιμηθεί όλοι.
ΚΥΡΙΑΚΗ 28 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024:
Το εγερτήριο τη συγκεκριμένη μέρα έγινε πολύ νωρίς λόγω του ενθουσιασμού των παιδιών με αυτό που ζούσαν. Δεν ήθελαν να χάσουν ούτε στιγμή. Έτσι το παιχνίδι ξεκίνησε από πολύ νωρίς μέχρι την ώρα του πρωινού οπότε έπρεπε να γίνει το πρώτο διάλειμμα. Μετά το πρωινό κόψαμε την πίτα της εταιρείας μας για να πάει καλά η χρονιά η οποία συνοδευόταν και από φλουρί το οποίο, όποιος το κέρδιζε θα κέρδιζε και μπλούζα της εταιρείας μας. Το φλουρί τελικά έπεσε στον Στέργιο τον γιο μας οπότε το μπλουζάκι μαζί με άλλα δύο δώρα που είχαμε ως χορηγία, έναν ορειβατικό χάρτη της οροσειράς της Ροδόπης (προσφορά του βιβλιοπωλείου Σπανίδη με έδρα την Ξάνθη) και μιας πυξίδας (προσφορά του καταστήματος ορειβατικών ειδών Everest με έδρα την Ξάνθη) θα κληρώνονταν στα 9 παιδιά του προγράμματος.
Αμέσως μετά την πίτα η υπεύθυνη του προγράμματος Γιάννα έδειξε στα παιδιά πως να φυτεύουν βολβό κρόκου σε γλαστράκι και τους είπε τι χρειάζεται να κάνουν για να μεγαλώσει σωστά και να το έχουν ως πραγματική φυσική ανάμνηση και να θυμούνται πως πέρασαν αυτό το διήμερο.
Είχαμε αφήσει λίγο τις ώρες να περάσουν έτσι ώστε να πετύχουμε όσο γινόταν πιο πολύ ανεβασμένη εξωτερική θερμοκρασία για να κάνουμε μια βόλτα όλοι μαζί. Είχαμε πει ότι θα περπατούσαμε σε μονοπάτι γύρω από το χωριό αλλά τελικά βάλαμε και λίγο άσφαλτο και λίγο μονοπάτι και πήγαμε σε κάτι βράχια, στο ψηλότερο σημείο του χωριού του Λειβαδίτη το οποίο είχε φοβερή θέα και είχε ορατότητα μέχρι τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Και με κείνα και με τούτα λοιπόν ήρθε και το μεσημέρι. Να και η μακαρονάδα με τον κιμά, να και το τραπέζι ξανά στρωμένο. Από το φαγητό και μετά όμως είχε αρχίσει σιγά σιγά η μελαγχολία της επιστροφής. Μαζέψαμε και τακτοποιήσαμε όσο γινόταν καλύτερα το καταφύγιο. Φορτώσαμε τα πράγματα ξανά στο βανάκι και την ώρα που ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε ο καιρός άρχισε να μας αποχαιρετάει με τον ίδιο τρόπο που μας υποδέχθηκε στον Λειβαδίτη. Με μια ωραία χιονόπτωση που κατάφερε σε σύντομο χρονικό διάστημα και άσπρισε όλο το χωριό. Αυτά τα απρόοπτα είναι τα ωραία στα βουνά μας και πραγματικά και εμάς τους μεγάλους ακόμη και στην ηλικία που είμαστε μας κάνουν να θέλουμε να ξανά γίνουμε παιδιά. Πιστεύω ότι τα παιδιά που συμμετείχαν σε αυτή την δράση θα την θυμούνται για αρκετό καιρό.
Η επιστροφή μας στις 17.00 ακριβώς όπως είχαμε ενημερώσει τους γονείς ότι θα φτάσουμε πάλι στον ίδιο χώρο έγινε με διαφορετικές συνθήκες αυτή την φορά. Όλων τα πρόσωπα έλαμπαν και ήταν χαμογελαστά. Καμία σχέση με το πως ήταν το Σάββατο το πρωί όταν ξεκινούσε αυτή η μικρή περιπέτεια. Οι γονείς επιβεβαιώθηκαν ότι είχαν επενδύσει και μας είχαν ψυχολογήσει σωστά ότι θα κάναμε ότι καλύτερο μπορούσαμε για τα παιδιά τους και τα παιδιά ήταν ζωηρά και χαμογελαστά όταν κατέβαιναν από το βανάκι πράγμα που επιβεβαίωσε στους γονείς τους ότι όλα αυτά που τους έλεγαν στο τηλέφωνο ήταν ακριβή και αληθινά. Μεταξύ μας τώρα και η Γιάννα και εγώ γι αυτό το χαμόγελο κάναμε αυτήν την εταιρεία. Να φεύγουν οι πελάτες μας με το χαμόγελο και να θέλουν να ξανά έρθουν. Σκεφτείτε όμως πόσο πιο μεγάλη ικανοποίηση αισθανόμαστε όταν βλέπουμε αυτά τα χαμόγελα σε παιδικά πρόσωπα που τα παιδιά κατά κοινή ομολογία είναι οι πιο δύσκολοι πελάτες και αυτό είναι άτοπο γιατί τα παιδιά ταυτόχρονα δεν είναι και πελάτες. Δεν μπορείς να θεωρήσεις μια παιδική ψυχή “πελάτη” όσο ψυχρός επαγγελματίας και αν είσαι. Αλλά για την ικανοποίηση των “θέλω” της παιδικής τους ψυχής και η Γιάννα και εγώ μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, είναι ο οδηγός μας και έτσι θα συνεχίσουμε να κινούμ,αστε γιατί οπώς προαναφέραμε και πιο πάνω “ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΕΛΠΙΔΑ”.
Σας ευχαριστούμε για τον χρόνο που διαθέσατε να διαβάσετε τη περιγραφή αυτής της δράσης. Θα σας περιμένουμε σε κάποια από τις επόμενες δράσεις μας για να σας γνωρίσουμε και να μας μάθετε.